Het verhaal van Loeloe: "Ze kan alleen blijven! Eindelijk onze vrijheid terug!"
Een onzekere hond
Priscilla en Jeffrey hebben eind 2020 hun hond Loeloe geadopteerd vanuit Roemenië. Loeloe was op dat moment acht maanden. Toen Loeloe bij Priscilla en Jeffrey kwam, bleek ze erg onzeker en angstig van van alles en nog wat. Ze was erg timide en op haar hoede. Angstig van bezoekers, voorbijgangers op straat, onbekende honden, en snel schrikken van geluiden.
Priscilla en Jeffrey zijn met Loeloe naar de plaatselijke hondenschool gegaan. Daar zijn zij goed geholpen. Loeloe werd steeds wat minder angstig en durfde steeds meer dingen te ondernemen.
Hond alleen laten lukt niet
Één ding bleef echter wel een groot probleem. Loeloe durfde niet alleen in huis te blijven. In het begin dachten Priscilla en Jeffrey nog dat, als de andere angsten steeds minder werden, het met het alleen blijven vanzelf ook wel goed zou komen. Maar helaas, zo liep het niet. Boekten Priscilla en Jeffrey grote vooruitgang met Loeloe, bijvoorbeeld tijdens de wandelingen en met het ontvangen van visite, alleen blijven lukte nog niet voor 5 minuten.
Priscilla en Jeffrey werden alsmaar wanhopiger. Op het moment dat zij contact met mij op namen, nu zo’n half jaar geleden, waren zij echt ten einde raad. Allerlei adviezen hadden ze al opgevolgd. Geprobeerd Loeloe te leren alleen te blijven door het volgen van een opbouwschema. Werken met een kong en andere lekkere afleiding. In de Bench of juist niet. Maar tot nu toe was er niets gelukt. Zodra Priscilla of Jeffrey hun jas aandeden en naar de deur liepen, raakte Loeloe in paniek. Blaffen, piepen, janken, Loeloe vond het vreselijk.
Je hond niet alleen kunnen laten: een grote belemmering van je vrijheid.
De hele situatie was niet alleen voor Loeloe vreselijk, maar ook erg moeilijk voor Priscilla en Jeffrey. Zij konden niet meer van huis. Moesten steeds een oppas regelen voor Loeloe. Dit belemmerde hen enorm in hun vrijheid. Even op bezoek, even naar een terrasje, even met z’n tweeën weg, het zat er niet meer in. Maar ook moesten ze met elkaar afstemmen wanneer er boodschappen gedaan konden worden. Of wanneer er een bezoekje aan de opticien kon worden gepland. Enzovoorts. Je begrijpt hoe gevangen Priscilla en Jeffrey zich voelden.
Samen werken in het begeleidingstraject.
Vandaar ook dat zij contact met mij opnamen. En dat zij gestart zijn met mijn begeleidingstraject voor honden met verlatingsangst. Gedurende drie maanden hadden wij dagelijks contact. We zijn het traject begonnen met een uitgebreide observatie van Loeloe aan de hand van filmmateriaal, wat Priscilla en Jeffrey mij toestuurden. Filmpjes van allerhande situaties uit het dagelijks leven van Loeloe. Zodat ik echt een goed beeld van Loeloe en haar leven kon krijgen. En zodat ik echt kon ontdekken hoe Loeloe in elkaar zit en waarom zij alleen blijven zo lastig vond.
Uit de observaties bleek dat Loeloe nog steeds angstig was van bepaalde geluiden. Met name van geluiden van straat die zij binnen in huis kon horen. Dit maakte dat Loeloe zich regelmatig nog niet veilig voelde in huis. En dit zorgt er ook voor dat ze niet alleen thuis durfde te blijven. In zo’n situatie is het altijd belangrijk eerst met deze angsten aan de slag te gaan. Wanneer een hond zich niet voldoende veilig voelt, lukt alleen blijven vaak helemaal niet.
3 Maanden samenwerken.
Gedurende de drie maanden van het begeleidingstraject zijn Priscilla en Jeffrey met Loeloe’s angst voor geluiden aan de slag gegaan. En toen deze angsten wat minder werden, zijn we stap voor stap gaan werken aan Loeloe’s vertrouwen om alleen te kunnen zijn. Elke week spraken we elkaar middels een videobelsessie. Ik kon Priscilla en Jeffrey dan de opdrachten voor de komende week uitleggen. Dagelijks stuurden zij mij filmpjes van deze opdrachten en oefeningen. Zodat ik hen ook dagelijks feedback kon geven en we elke dag een stapje verder kwamen.
Na het drie maanden traject kon Loeloe al even alleen zijn. Bovendien voelde ze zich veel veiliger en zat ze beter in haar vel. Priscilla en Jeffrey waren heel blij met het behaalde resultaat. Niet alleen kon Loeloe al even alleen blijven, ze wisten ook hoe ze verder konden werken om haar te leren nog wat langer alleen te zijn. Nu zijn we een half jaar verder. Priscilla en Jeffrey hebben hun vrijheid terug. Loeloe kan zonder problemen een paar uurtjes alleen zijn. Wat een verademing voor hen alle drie!
Wat Priscilla en Jeffrey zelf zeggen over het begeleidingstraject:
“Op het moment dat wij contact met Sylvia opnamen waren wij echt teneinde raad. Naar ons idee hadden wij alles al geprobeerd om Loeloe te leren alleen te blijven en we waren erg bang dat het nooit zou lukken. In het begin twijfelden we ook of we dit traject nog wel zouden proberen. We hadden immers al zoveel gedaan en waarom zou dit nu wel lukken? Het is dan toch best een hele investering. Maar wat zijn we blij dat we deze stap gezet hebben. We hebben eindelijk onze vrijheid terug. En Loeloe zit nog beter in haar vel. Hoe fijn is dat.
Wat wij erg prettig hebben ervaren aan de begeleiding, is het dagelijkse contact. We konden steeds filmpjes sturen van de oefeningen die we deden. Toen we eenmaal echt gingen oefenen met het alleen blijven, spraken we dagelijks met Sylvia via WhatsApp welk stapje we die dag konden zetten. Doordat Sylvia steeds mee keek, waren de stapjes echt precies goed voor Loeloe en hebben we niks geforceerd. Op deze manier kon Loeloe echt vertrouwen ontwikkelen dat ze alleen blijven wel aankan. En dat kan ze nu ook!! Ons leven ziet er nu weer heel anders uit. Al het geregel en gedoe hoeft niet meer. We kunnen zomaar even spontaan weg gaan. We zijn Sylvia erg dankbaar.”
