De overeenkomst tussen een MRI-scan en een blaffende hond?
Waar gaat deze blog over? Ik zal het je hieronder uitleggen...
Ik heb al vele jaren, met terugkerende regelmaat, last van mijn rug. Afgelopen najaar had ik weer een periode met erg veel klachten. In het verleden hebben ze bij mij ruggenwervels vastgezet, en de arts wilde nu even goed controleren of alles nog in orde was in dat gebied van mijn rug. Vandaar dat ik een MRI-scan moest laten maken. Nu heb ik dat in het verleden al vaker moeten doen, en dat ging altijd prima, dus ik had er eigenlijk verder niet echt over nagedacht.
Even een scan laten maken.....
Maar toen ik eenmaal op de scanafdeling was trof ik een verpleegkundige met erg veel haast. Voor ik het wist lag ik in de scan. En ik weet niet wat er gebeurde, misschien omdat het zo snel ging, maar ik kreeg het ineens echt benauwd. Ik had dit nog nooit meegemaakt, ik raakte echt in paniek. Ik had ineens last van een vorm van claustrofobie. Gelukkig was de verpleegkundige erg lief en hielp ze me erdoorheen. Maar op de een of andere manier heeft deze gebeurtenis toch iets bij mij getriggerd.
En weer een scan, maar nu anders.
Dit merkte ik pas geleden, toen ik een CT scan moest laten maken in het ziekenhuis. Ik heb afgelopen kerst mijn elleboog gebroken, door een hele stomme val, gewoon in de woonkamer. De genezing loopt niet helemaal gewenst, en ter controle moest ik scan laten maken.
Een CT-scan is iets anders dan een MRI-scan. Moet je bij een MRI-scan in een smal apparaat liggen, bij een CT-scan gaat er alleen maar een smalle cilinder over je heen. Het claustrofobische effect van de MRI-scan is er bij de CT-scan eigenlijk helemaal niet.
Maar op de een of andere manier vond ik het toch heel spannend. Ik heb de ervaring van de MRI-scan blijkbaar gekoppeld aan dit soort onderzoeken. Ik vond het dus erg spannend toen ik dit onderzoek moest ondergaan. (Toen ik eenmaal lag viel het gelukkig mee. Ik kon tijdens de scan gewoon uit het apparaat kijken, dus er was uiteindelijk niets aan de hand).
Waarom dit verhaal?
Nu denk je misschien: waarom vertel je dit? Wat heeft dit hele verhaal met honden te maken? Ik doe dat omdat ik door deze ervaring weer eens moest denken aan hoe het voor honden is, wanneer ze ergens een vervelende ervaring mee hebben opgedaan, en ze moeten weer opnieuw in dezelfde of een soortgelijke situatie.
Bijvoorbeeld een hond die moeite heeft om alleen te blijven. En die in paniek is geraakt tijdens een moment alleen. Ook deze hond kan bepaalde dingen gekoppeld hebben. Bijvoorbeeld dat alleen blijven heel erg eng is. En dus raakt deze hond bij voorbaat ook al in paniek, wanneer hij/zij signalen krijgt dat hij weer alleen moet gaan blijven (bijvoorbeeld als jij je sleutels pakt of je jas aan gaat doen of iets dergelijks).
Of een hond die andere honden spannend vindt en tijdens een aangelijnde wandeling dusdanig dicht langs andere honden liep, dat hij/zij zich genoodzaakt voelde om zichzelf te verdedigen (bijvoorbeeld door te gaan blaffen om die andere hond ‘weg te jagen’). Als die hond tijdens de volgende wandeling een andere hond ziet naderen, gaat deze hond misschien nog wel eerder blaffen. Terwijl die andere hond nog op grote afstand is. Omdat jouw hond misschien wel de koppeling heeft gemaakt: ‘andere honden tijdens de aangelijnde wandeling tegenkomen is gevaarlijk, zorg dat je ze op afstand houdt…’.
Het brein van jouw hond werkt op bepaalde vlakken op dezelfde manier als dat van ons.
Je weet niet precies wat er in het hoofd van jouw hond omgaat. Wat we wel weten is dat het bij honden vaak op dezelfde manier werkt als bij ons mensen. Zoals ik op de een of andere manier een koppeling hebt gemaakt met paniek en een scan maken, ook al was dat voor die CT-scan niet terecht omdat dat helemaal geen kleine ruimte is, zo kan jouw hond ook allerlei koppelingen maken die in onze ogen niet nodig zijn.
Heeft jouw hond eenmaal van dit soort koppelingen gemaakt, dan is het niet helpend je hond steeds opnieuw in dezelfde situatie te brengen. Je hond ervaart dan steeds opnieuw zijn/haar paniekgevoelens, zonder nog te kunnen ervaren dat dit misschien helemaal niet nodig is.
Wanneer dit het geval is bij jouw hond, dan is het belangrijk iets aan de situatie te veranderen. Misschien kan jouw hond op grotere afstand van de prikkel blijven, om op die manier te ervaren dat zijn/haar paniekgevoelens niet nodig zijn. Of misschien kun je met een andere intensiteit oefenen, of de situatie eerst makkelijker maken voor jouw hond.
Steeds opnieuw in paniek raken is in ieder geval niet helpend.
Niet voor jouw hond, en uiteindelijk ook niet voor jou. Omdat je op die manier de problemen niet kunt oplossen en het gedrag van jouw hond daardoor niet veranderd.
Heb jij het idee dat jouw hond bij voorbaat al angstig is van bepaalde situaties? Ga dan eens na of je de situatie makkelijker kunt maken voor jouw hond. Zodat jouw hond stap voor stap kan ervaren dat zijn angst helemaal niet terecht is en jouw hond op die manier kan ervaren dat hij zich ook anders kan gedragen.
Ik wens jou en jouw hond heel weinig spanning, maar juist heel veel zen-momenten!
Sylvia.
P.S. Is er bij jouw hond sprake van (onterechte) angsten en vertoont jouw hond daardoor voor jou ongewenst gedrag? Zou je het fijn vinden om eens samen met mij te bekijken hoe ik je kan helpen de situatie voor jouw hond te veranderen, zodat jouw hond kan ervaren dat zijn angst onterecht is? Zou je het fijn vinden om samen met mij te bekijken hoe we de situatie voor jouw hond kunnen veranderen, waardoor het ongewenst gedrag kan verdwijnen? Je bent dan van harte welkom voor een gratis gesprek, waarin we samen kunnen bespreken wat jouw hond nodig heeft en hoe ik je kan ondersteunen om dit te bereiken.
