Tamara heeft een hond, Scott, (een mix geadopteerd uit Griekenland), die tijdens de wandelingen vreselijk tekeerging tegen andere honden.
Ik sprak haar tijdens een evaluatiegesprek wat we hielden na afloop van het 8-weken-traject, voor honden die uitvallen tijdens de aangelijnde wandelingen.
Ik vroeg haar wat ze vooral geleerd had tijdens dit traject.
Tamara: “Het traject heeft me enorm geholpen om inzicht te krijgen in wat er nu eigenlijk aan de hand was met mijn hond Scott. Veel mensen om mij heen gaven me commentaar, zoals ‘nou, nou, jouw hond is vals zeg’. Dit deed me enorm veel verdriet. En ik begreep het ergens wel, dat ze dat dachten. Want Scott deed echt heel lelijk naar andere honden.
Tijdens het traject zijn we gaan onderzoeken welke emoties Scott ervaarde wanneer hij andere honden zag. En als je er dan achter komt dat Scott zo lelijk doet omdat hij angstig is, dan ga je er zelf toch met hele andere ogen naar kijken, en er ook anders op reageren. Waar ik in het verleden nogal eens op hem ging mopperen, besef ik nu heel goed dat ik de situatie voor Scott daarmee alleen maar veel erger maak.
Ik heb ook geleerd dat Scott het van mij nodig heeft dat ik degene ben die ervoor moet zorgen dat hij niet in situaties terecht kom die nog te moeilijk voor hem zijn. Dit vraagt zeker de nodige aanpassing en dit valt niet altijd mee. Maar door dit steeds samen te bespreken heb je echt het gevoel er niet alleen voor te staan.”
Gedurende de afgelopen 8 bespraken Tamara en ik dagelijks haar wandelingen.
Steeds evalueerden we samen wat er gebeurde en wat er eventueel anders zou kunnen. Tamara heeft 8 weken lang gelopen met een action-camera aan haar borstzak. Daardoor kon ze me steeds laten zien wat er tijdens de wandelingen was gebeurd. Het is heel helpend situaties naderhand terug te kunnen zien en samen te kunnen bespreken. Juist achteraf zie je meer dan wanneer je zelf nog midden in de situatie ziet.
Ik vroeg Tamara hoe ze deze manier van begeleiden heeft ervaren.
Tamara: ”Het is even wennen om met een camera je wandelingen te filmen. Ik het begin voelde ik me onwennig en had ik het idee dat ik alles goed moest doen. Tijdens het traject merkte ik dat ik nooit veroordeeld werd, maar juist enorm gesteund. Ik heb dit dus als heel prettig ervaren. Elke dag contact is zo verhelderd. Ik had echt het idee dat we alles samendeden.”
Uiteraard vroeg ik Tamara ook hoe het er nu voor staat met Scott. Heeft het traject haar opgeleverd wat ze ervan verwacht had?
Tamara: “Je had vooraf al aangegeven dat Scott meer dan 8 weken nodig zou hebben om zijn angst voor andere honden kwijt te raken. En dat klopt ook. Nog steeds zie ik dat Scott regelmatig onzeker wordt wanneer er andere honden in beeld komen. Maar de grote verandering zit erin dat ik dit nu tijdig bij Scott opmerk en dus veel beter kan anticiperen op een situatie. Hierdoor val hij eigenlijk nog nauwelijks uit. Dat is zo’n enorme verbetering en zorgt ervoor dat ik zelf veel minder stress heb tijdens de wandelingen. Ik heb het idee de situatie veel beter onder controle te hebben en te weten wat ik moet doen. Mocht Scott wel uitvallen weet ik ook hoe ik hiermee moet omgaan, maar gelukkig komt dat niet zoveel meer voor. Je hebt me voldoende handvatten gegeven om nu zelfstandig verder te werken om zijn angst stapje voor stapje te verminderen. Ik heb veel meer vertrouwen in de toekomst en ga met meer plezier wandelen.”
Dit soort verhalen zorgt ervoor dat ik mijn werk met zoveel liefde en toewijding kan doen. Het is enorm motiverend om te zien wanneer hondeneigenaren echt gedreven zijn om aan de slag te gaan met alle tips en aanwijzingen en te merken dat hun inspanningen vruchten afwerpen.
Ik wens Tamara en Scott dan ook nog heel veel fijne wandelingen. Ik weet zeker dat ze die zullen hebben!
Sylvia
