“Mijn hond valt mij gewoon aan, misschien moet ik hem wel wegdoen.”
Laatst was ik op huisbezoek bij een nieuwe cliënt. Zij was helemaal in tranen. Ze had pas een hond geadopteerd, die door de vorige eigenaar teruggebracht was naar de fokker. Een hond van nog geen 13 maanden oud. De vorige eigenaren konden niet langer voor de hond zorgen. De fokker gaf aan dat er niks mis was met deze hond, dat hij “alleen nog wat regels moet leren”.
Hond Jarko valt Ellen aan.
Deze hond, Jarko, was ondertussen 3 weken bij zijn nieuwe eigenaresse, Ellen. En nu was Ellen dus helemaal in tranen. Jarko viel haar soms in huis aan. Met name na de wandelingen. Als ze thuiskwamen en Ellen wilde even rustig gaan zitten, sprong en hapte Jarko naar haar. Sprong hij bovenop haar terwijl ze in de bank zat. En als ze hem dan wegduwde of wegstuurde, werd het gedrag alleen maar erger. Dan werd Jarko steeds drukker en ging hij steeds heftiger happen. Meestal eindigde het ermee dat Ellen Jarko boos in de Bench opsloot “Dit kan toch niet de bedoeling zijn. Zo wil ik geen hond” huilde Ellen.
"Laat hem maar voelen wie de baas is."
Ellen had al contact opgenomen met de fokker, en deze had haar geadviseerd Jarko streng aan te pakken en hem even ‘flink te laten voelen wie de baas is’. Maar dit leidde er alleen maar toe dat Jarko nog drukker werd en Ellen hem nog bozer in de Bench opsloot.
Observatie tijdens het huisbezoek.
En nu was ik dus bij hen. Ik stelde Ellen voor om eerst even samen te gaan wandelen, zodat we daarna konden bekijken wat er zou gebeuren bij thuiskomst. Tijdens de wandeling viel me op dat Jarko erg alert was, en op alles reageerde wat er passeert. Niet door te blaffen, maar wel door te kijken. Liefst wilde Jarko dan even stil blijven staan om een en ander te observeren. Ellen wilde graag dat Jarko doorliep. Ze maande Jarko op die momenten dan ook om door te lopen.
Bij binnenkomst liet Ellen Jarko even rustig zitten, zodat ze zijn tuigje uit kon doen. Daarna rende Jarko naar de woonkamer, om een speeltje te pakken. Daar kwam hij mee naar Ellen. Ellen kon daar niet op ingaan, zij was bezig om haar jas uit te doen. Daarna ging ze koffiezetten. Jarko liep om haar heen, dan weer met het speeltje, en dan weer zonder.
"Mijn hond is me aan het uittesten."
Toen Ellen in de bank ging zitten begon het ‘gedoe’. Jarko duwde tegen haar aan, Ellen duwde Jarko weg. Jarko wilde op de bank gaan, Ellen duwde Jarko weg. Jarko sprong op de bank, Ellen mopperde op hem en stuurde hem eraf. Jarko hapte in Ellens arm (niet hard, maar hij pakte haar arm vast). Ellen duwde hem terug. En daarna werd het een ‘aanval en terugduw’ geheel tussen Jarko en Ellen en stopte het toen Ellen hem naar de Bench stuurde.
“Dit bedoel ik dus”, zei Ellen. “Hij is me aan het uittesten denk ik”.
Miscommunicatie tussen hond en eigenaar.
Ondertussen had ik het hele schouwspel geobserveerd. Wat mij vooral duidelijk werd was het onbegrip tussen Ellen en Jarko in deze situatie. Dit legde ik vervolgens ook aan Ellen uit: Jarko doet tijdens de wandeling een hoop indrukken op die bij hem spanning opleveren. Hij ziet van alles en weet niet wat hij daar mee moet. Eigenlijk heeft hij dan even tijd nodig om te kunnen bepalen wat het is. Dus in de wandelingen zou het nodig zijn dat, als Jarko ergens alert op reageert, hij even de gelegenheid krijgt om rustig te blijven kijken. Dat Ellen hem niet maant om door te lopen, maar rustig even met hem blijft stilstaan. Dan zal hij, wanneer hij thuiskomt na de wandeling, al meer rustig en ontspannen zijn, en minder opgefokt dan nu het geval is.
Vervolgens heeft Jarko bij thuiskomst nodig dat hij even kan ontladen. Dat hij even iets kan doen om zijn spanning kwijt te raken. Jarko probeert dit nu zelf door Ellen over te halen met hem te spelen. In eerste instantie door met zijn speeltje naar haar toe te komen, maar vervolgens door naar te gaan springen en te happen. Dit happen is geen aanvallen, maar meer een manier zoals Jarko ook met een andere hond zou stoeien.
Terwijl Jarko denkt dat hij Ellen uitnodigt om samen te spelen (op een erg lompe manier), voelt Ellen zich aangevallen en wordt boos. Ellen en Jarko begrijpen elkaar in deze situatie volledig verkeerd. Er is geen sprake van agressie of ‘uittesten’, er is sprake van spanning kwijt moeten raken en nog moeten leren om op een goede manier met mensen te spelen.
Spanning kwijtraken.
Ik heb Ellen geadviseerd om haar wandelingen anders aan te pakken. Om Jarko meer te laten kijken als hij dat nodig heeft, en om hem tijdens die wandelingen al momenten te geven om spanning kwijt te raken. Door hem dan aan te moedigen om te snuffelen, of hem even te laten zoeken naar wat lekkers bijvoorbeeld. De komende tijd gaan we hier samen aan werken. Zodat Jarko tijdens de wandelingen geen spanning opbouwt, maar juist kan ontspannen en energie kwijt kan raken.
Afreageren en tot rust komen na de wandeling.
Vervolgens heb ik Ellen geadviseerd bij thuiskomst even met Jarko te spelen. Voordat Ellen aan de koffie begint. Zodat, mocht er nog sprake zijn te hoog opgelopen spanning, Jarko zich eerst even kan afreageren. En Jarko daarna iets te geven waar hij zichzelf mee bezig kan houden en waar hij rustig van wordt. Bijvoorbeeld een lekkere kluif. Zodat Ellen rustig haar koffie kan zetten en opdrinken, terwijl Jarko hier mee bezig is.
Harde aanpak werkt averechts.
Én ik heb Ellen uitgelegd dat een harde aanpak, en Jarko eens even goed op zijn plek zetten, in deze situatie helemaal averechts zal uitpakken. Je kunt je voorstellen dat als Jarko, die het eigenlijk goed bedoelt en wil spelen, hiervoor steeds op zijn kop gaat krijgen en in de Bench opgesloten wordt, steeds meer gefrustreerd zal raken. Dat het de band tussen hen, die ze nog aan het opbouwen zijn, niet ten goede zal komen. Deze aanpak zou ervoor kunnen zorgen dat Ellen Jarko inderdaad moet herplaatsen. Omdat Jarko op een gegeven moment in plaats van in de speelmodus ook in een gefrustreerde modus gaat komen. Met alle gevolgen van dien. Mocht Jarko dan herplaatst worden dan komt hij beschadigd bij een eventuele nieuwe eigenaar terecht. En dan is het nog maar afwachten hoe die daar dan weer mee om zal gaan.
Samen aan de slag in een begeleidingstraject.
Ellen en ik gaan de komende periode samen aan de slag. Samen gaan we ervoor zorgen dat Jarko krijgt wat hij nodig heeft en Ellen daardoor ook.
Een gelukkige hond is een hond die begrepen wordt.
Voor mij werd tijdens deze afspraak mijn lijfspreuk maar weer eens bevestigd: een gelukkige hond is een hond die begrepen wordt. En ook dat een eigenaar pas gelukkig wordt met zijn/haar hond, wanneer hij/zij de hond echt begrijpt. Onbegrip kan leiden tot erg vervelende situaties. Situaties die van kwaad tot erger worden, waarvan de hond vaak de dupe wordt, maar ook de eigenaar. Zij zitten beide met gevoelens van frustratie of verdriet. Een hond-mens relatie die misschien wel vroegtijdig beëindigd wordt, terwijl dat helemaal niet nodig was geweest.
Gelukkig voor Ellen en Jarko is bij hen het tijd tijdig gekeerd. De thuiskomst na de wandelingen verloopt nu heel anders. Er ontstaan geen vervelende duw en hap sessies meer. Ellen en Jarko ervaren beiden dat elkaar goed begrijpen álle verschil maakt.
P.s. mocht jouw hond ook gedrag vertonen waardoor jij gefrustreerd of verdrietig wordt, neem dan zeker even contact met me op. Ook jij en jouw hond verdienen het om elkaar te begrijpen. Laat me je helpen met inzicht in wat er nu eigenlijk echt aan de hand is, en laat me je helpen om ook voor jullie het tijd te keren.
