Het verhaal van golden retriever Imme, een hond met een ondergrond-fobie.
Imme is een golden retriever van 6 jaar. Ze woont, sinds dat ze een kleine pup was, bij haar liefdevolle eigenaren, Jeroen en Claudia. Imme was tot voor kort een vrolijke, blije hond, die graag mee ging wandelen, dol was op spelen, en ook erg dol was op eten 😊.
Hond Imme durft de tuin niet meer in...
Tot, opeens, Imme haar eigen achtertuin niet meer in durfde. Wat Jeroen en Claudia ook probeerden, Imme lokken met lekkers, haar proberen over te halen om in de tuin te gaan spelen, ze kregen Imme niet meer mee naar buiten. Wanneer ze haar optilden en in de tuin zetten, vluchtte Imme zo snel mogelijk weer naar binnen. En als dat niet kon, omdat Jeroen en Claudia de deur dicht hadden gedaan, dan bleef ze als een zielig hoopje voor de achterdeur zitten wachten.
Jeroen en Claudia zagen dit een tijdje aan. Ze probeerden Imme af en toe over te halen toch mee naar buiten te gaan, maar steeds zonder succes. Op een gegeven moment merkten ze dat Imme ook door de voordeur niet graag meer mee naar buiten ging. Dat was het moment dat ze mijn raad vroegen en een afspraak maakten voor een gedragstherapeutisch advies consult.
Voorafgaand aan zo’n consult sturen eigenaren mij altijd uitgebreid filmmateriaal toe, van allerlei situaties uit het leven van hun hond, zodat ik hun hond echt uitgebreid kan observeren en goed kan leren kennen. Bovendien vullen ze een uitgebreide vragenlijst in. Zodat ik me goed kan voorbereiden op het consult en de juiste diagnose kan stellen bij het probleem waarvoor ze hulp zoeken.
Golden retriever Imme heef een ondergrond-fobie.
Bij Imme bleek dat er sprake was van een ondergrond-fobie. Imme had haar pootje op een bepaald moment bezeerd. Niet eens zo’n heftige blessure, maar een tijdje terug likte Imme heel regelmatig aan de onderkant van haar pootje en was een van haar kussentjes wat beschadigd. Jeroen en Claudia hadden geen idee waar Imme deze blessure had opgelopen. Nadat ze een zalfje van de dierenarts hadden gekregen was het probleem ook weer opgelost. Leek het….
Hoewel de blessure lichamelijk genezen was, had Imme er geestelijk nog wel last van. Ze was angstig geworden van bepaalde ondergronden. En toevallig was dat van het grind wat Jeroen en Claudia in hun achtertuin hadden liggen.
Angst van een hond kan zich uitbreiden.
Wanneer een angst niet aangepakt wordt, bestaat altijd het risico dat deze zich uitbreidt. Zo ook bij Imme. Was ze eerst angstig van grind, en durfde ze niet te lopen op het grind wat in de achtertuin lag, op een gegeven moment werd ze van steeds meer ondergronden bang. Vandaar dat ze ook regelmatig niet meer door de voordeur mee naar buiten durfde.
Doordat Claudia en Jeroen nu wisten waarom Imme niet meer mee naar buiten wilde, wisten ze ook waar ze haar mee konden gaan helpen en waar ze samen met Imme aan konden gaan werken. Stapje voor stapje hebben we de ondergrond-fobie bij Imme kunnen verhelpen, door haar heel geleidelijk aan verschillende ondergronden te laten wennen. Cruciaal in dit proces was dat Imme altijd zelf mocht bepalen welk stapje ze aankon. De controle lag bij haar. Jeroen en Claudia waren haar aanmoedigers en ondersteuners, maar hebben Imme nooit onder druk gezet.
Ik vertel je dit verhaal om je uit te leggen dat, wanneer er sprake is van bepaald gedrag van je hond wat je graag wil veranderen, het altijd nodig is dat er eerst een juiste diagnose gesteld wordt. Omdat je anders niet weet welk probleem je op te lossen hebt. Of het nu overmatig blaffen is, niet alleen kunnen zijn, agressie vertonen, of een bepaalde angst is, een juiste diagnose is een eerste vereiste om de oplossing voor het probleem te kunnen vinden.
Met de adviezen die ik Jeroen en Claudia kon geven, konden ze aan de slag om Imme stap voor stap over haar angst heen te helpen. Wat ontzettend fijn om te zien dat Imme op die manier haar angst heeft overwonnen. Ze loopt nu weer vrolijk mee naar buiten en kan weer heerlijk spelen in de tuin. Jeroen en Claudia kunnen weer volop genieten van de vrolijke en blije hond die Imme weer is!
Wat Claudia en Jeroen zelf zeggen:
"Zo fijn dat we Imme hebben kunnen helpen. Ze was op een gegeven moment gewoon een zielig hoopje hond. En nu is ze weer helemaal vrolijk en blij, en wij daarom ook!"
